Na terenie budynków przy ulicy Armii Krajowej w Łańcucie będących częścią koszar wojskowych w okresie I wojny światowej funkcjonował austriacki obóz jeniecki. W czasie polsko-ukraińskiego konfliktu zbrojnego o Galicję Wschodnią pełniły one ponownie rolę obozu dla jeńców i internowanych. Osadzono tu m. in. żołnierzy Ukraińskiej Hałyckiej Armii. Natomiast od lutego 1919 r. po rozpoczęciu wojny polsko-bolszewickiej osadzono tutaj jeńców radzieckich. Skutkiem polsko ukraińskiego zawieszenia broni z 1 września 1919 r. była m. in. wymiana jeńców, w tym celu władze polskie zgrupowały jeńców ukraińskich w Łańcucie. Od listopada 1918 r. do lipca 1921 r. ulokowane były w Łańcucie kolejno: obóz jeniecki a później Główna Ukraińska Stanica Wojskowa (skąd na front walki z Armią Czerwoną wyruszały ukraińskie oddziały wojskowe), zaś po rozejmie polsko – rosyjskim obóz internowania dla żołnierzy Ukraińskiej Republiki Ludowej. Po podpisaniu przez Józefa Piłsudskiego i Symona Petlurę układu sojuszniczego została tu sformowana 6 Dywizja Strzelców Siczowych, która między innymi uczestniczyła wraz z polskimi żołnierzami w obronie Zamościa przed natarciem konnej armii Siemiona Budionnego. Po zakończeniu kampanii 1920 roku i podpisaniu traktatu w Rydze, w Łańcucie internowano część oddziałów ukraińskich, także tych, które kontynuowały walkę z bolszewikami i na skutek ciężkich strat zmuszone były wycofać się do Polski. W latach 1918 – 1921 w łańcuckim obozie przebywało w różnych okresach od 2 do 5 tysięcy wojskowych. Decyzją władz polskich obóz stał się także ośrodkiem pracy oświatowej dla żołnierzy. Przez kilka miesięcy działał tu Ukraiński Uniwersytet Narodowy. Na przełomie lat 1920-21 w obozie wybuchła epidemia tyfusu, na którą zmarło ponad pół tysiąca żołnierzy. Ich szczątki, pochowane początkowo w kilku miejscach, zebrano ostatecznie w kwaterze wojskowej cmentarza komunalnego, gdzie spoczywają do dziś.
