W północno-zachodnim narożu łańcuckiego Rynku usytuowany jest budynek byłego kościoła i klasztoru Dominikanów, w którym władze austriackie utworzyły szpital wojskowy. Szpital rozpoczął działalność po odbudowie budynku ze zniszczeń poniesionych w trakcie pożaru w 1820 r. Tuż po nim ostatni łańcucki dominikanin przewieziony został do klasztoru w Dzikowie. Szpital działał do 1918 r.
Przed powstaniem szpitala, w obiekcie mieścił się klasztor dominikański wraz kościołem ufundowanym przez Stanisława Pileckiego, stanowiącym najstarszy murowany budynek w mieście wzniesiony w 1492 r. w miejscu starego drewnianego. Od czasów lokacji był siedzibą konwentu dominikanów, z przerwą obejmującą ruch dysydencki. Początkowo pw. Błogosławionej Dziewicy Maryi, od XVII w. pw. ss. Piotra i Pawła. Odnowiony i rozbudowany z nadania Teodora Lubomirskiego w 1732 r., kiedy to otrzymał kształt zamkniętego czworoboku.
Budynek szpitala wojskowego w narożu Rynku,
ze zbiorów Muzeum-Zamek w Łańcucie
